De Buurtvoorlichters bestaat voornamelijk uit vrijwilligers met een afstand tot de arbeidsmarkt. Hieronder lees je het verhaal van Lisa en Vutha.
In beweging
Vutha wandelt energiek het ontmoetingscentrum binnen. Zij heeft net een dienst achter de rug bij de Buurtvoorlichters. Samen met haar maatje ploft ze neer en wordt door de aanwezige gastvrouw voorzien van een glas drinken. Het is warm buiten. Ze begint enthousiast te vertellen.
Via de gemeente Gouda kwam ik in aanraking met de Buurtvoorlichters. Ik dacht wel even: is dat wel wat voor mij, maar al snel voelde ik me bij de Buurtvoorlichters op mijn plek. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven en ben alleenstaande moeder met 4 kinderen. Eén daarvan is nog heel klein en vraagt dus de nodige zorg. Door de zorgen die er op mijn pad zijn gekomen zijn mijn eigen wensen een beetje naar de achtergrond verschoven en staan mijn kinderen en de stabiliteit voor hen op nummer één.
Toch wil ik ook graag aan mijn toekomst werken en aan een leven waarbij ik niet meer afhankelijk ben van een uitkering. De Buurtvoorlichters bieden me die tussenstap die ik nu nodig heb. Het geeft me een doel, ik leer nieuwe mensen kennen en daar mee samenwerken, ik blijf letterlijk en figuurlijk in beweging en ik werk hiermee aan mijn Nederlandse taal. (Vutha komt uit Azië).
Mijn toekomstdromen liggen bij een baan in de zorg. Daar heb ik nog niet de benodigde opleidingen voor, maar ik zoek naar mogelijkheden die ik kan combineren met mijn gezin. Daar word ik hier ook bij geholpen, dat is heel fijn. En dat ik vanmorgen weer van betekenis kon zijn bij de mensen die ik aan de deuren spreek, dat geeft een goed gevoel. Mijn tijd komt, daar ga ik voor!
De lat wat lager
Lisa is net klaar met haar werk bij de Buurtvoorlichters en zit nog wat na te praten met haar maatje. Ze heeft een rustige en vriendelijke uitstraling en is wat timide als ze haar verhaal vertelt. Ik hou niet zo van ergens op afstappen. Ik voel me vaak onzeker, vertelt ze.
Via de jongerencoach van de gemeente Gouda was ze in contact gekomen met de Buurtvoorlichters. Het had wat gesprekjes gekost voor ze ook daadwerkelijk de stap zette. Ze nam contact op met de projectleider. Als Lisa vertelt denkt ze steeds goed na, formuleert zorgvuldig en kan heel goed vertellen hoe het voor haar wel of niet werkt.
Ik verschuilde me eerst wel een beetje achter mijn maatje, zegt ze. We gaan altijd in tweetallen langs de deuren. Zo kon ik rustig eerst de kunst afkijken en ging ik gaandeweg steeds meer meepraten tot ik zelf het gesprek aanging. Het roept nog steeds altijd wel een spanning bij mij op. Maar het feit dat je op je eigen tempo hier dingen mag uitproberen vind ik wel heel prettig.
Ik vind het fijn dat ik hier sociale contacten heb, in de groep, maar ook aan de deur. Ik blijf lekker in beweging en ik vind dat ik met nuttig werk bezig ben: het informeren van andere mensen over allerlei zaken die hen aangaan. Daar help ik ook anderen mee.
En ik leer van jou met de taal, roept een collega Buurtvoorlichter.
Lisa reageert verrast. Dat heb ik eigenlijk nooit zo gezien. Ik vind dat jij de taal heel goed spreekt. Je legt de lat hoog. Eigenlijk doen we dus hetzelfde, denkt ze hardop. Ik leg mijn lat ook hoog, terwijl het misschien ook wel goed genoeg is.
Lisa heeft in elk geval genoeg zelfvertrouwen opgebouwd om volgende week met een opleiding te starten. Een stap richting nieuwe perspectieven!