De Buurtvoorlichters bestaat voornamelijk uit vrijwilligers met een afstand tot de arbeidsmarkt. Hieronder lees je het verhaal van Lisa, Vutha en Peter.
De Buurtvoorlichters heeft mijn leven 180 graden gedraaid
Vrolijk komt Peter het ontmoetingscentrum binnengelopen. Hij voelt zich als een vis in het water en kent de meeste mensen binnen het centrum.
Hij gaat zitten en begint gelijk te vertellen. “Ik was op zoek naar een plek om vrijwilligerswerk te doen,” vertelt hij. “Via een maatschappelijk werker kwam ik op een plek terecht, waarbij ik een rondje ging wandelen met een meneer om zijn mantelzorger te ontlasten. Dit vond ik leuk om te doen, maar was niet wat ik zocht. Ik wilde mijn horizon verbreden en meer mensen ontmoeten. Toen kwamen de Buurtvoorlichters op mijn pad. Ik ben daar gaan kijken en ik vond het meteen al erg leuk. En eigenlijk werd het alleen maar leuker.”
Peter vertelt dat sinds de ontmoeting met de Buurtvoorlichters zijn leven enorm is veranderd. “Ik voelde me eerst alleen en ik zat vast in mijn eigen gedachten. Ik was niet zo goed in het maken van sociale contacten en zat vaak thuis. Maar bij de Buurtvoorlichters heb ik mijn draai gevonden. Ik heb weer een plek waar ik gehoord en gezien wordt. Ik voel mij nu echt gelukkig. Door mijn grenzen te verleggen heb ik mijn zelfvertrouwen weer teruggekregen.”
De begeleiders van het project hebben Peter laten zien wat je kunt doen om mensen met andere culturen en talenten te laten groeien en te verbinden tot één groot team. “Daarmee werd ik aan het denken gezet: Hoe kan ik zelf ook iets bijdragen aan het welzijn van mensen om mij heen? Ze hebben mij geïnspireerd en gemotiveerd om met een andere kijk in het leven te staan.” Op dit moment is Peter wegens fysieke omstandigheden gestopt bij de Buurvoorlichters. Maar hij zit niet stil, hij werkt als vrijwilliger bij het Taalcafé én bij ‘Boek en Troost’, een organisatie voor lotgenoten die dierbaren zijn verloren. “Hier kan ik mijn eigen ervaring met verlies gebruiken om anderen te helpen.”
Twee maanden later sprak ik Peter weer op het kantoor van de Buurtvoorlichters in het Nelson Mandela Centrum. Hij is weer begonnen. “Ik ben drukker dan ooit maar ik geniet met volle teugen. De nieuwe mensen en activiteiten die op mijn pad komen maken dat ik tegenwoordig zelfs een agenda moet bijhouden!
Ik kan het iedereen aanraden om contact te zoeken met de Buurtvoorlichters. Of je nou een opstapje wilt maken naar een betaalde baan of opleiding of juist vrijwillig iets wilt doen, het werken bij de Buurtvoorlichters is de beste referentie die je kunt hebben.”
In beweging
Vutha wandelt energiek het ontmoetingscentrum binnen. Zij heeft net een dienst achter de rug bij de Buurtvoorlichters. Samen met haar maatje ploft ze neer en wordt door de aanwezige gastvrouw voorzien van een glas drinken. Het is warm buiten. Ze begint enthousiast te vertellen.
Via de gemeente Gouda kwam ik in aanraking met de Buurtvoorlichters. Ik dacht wel even: is dat wel wat voor mij, maar al snel voelde ik me bij de Buurtvoorlichters op mijn plek. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven en ben alleenstaande moeder met 4 kinderen. Eén daarvan is nog heel klein en vraagt dus de nodige zorg. Door de zorgen die er op mijn pad zijn gekomen zijn mijn eigen wensen een beetje naar de achtergrond verschoven en staan mijn kinderen en de stabiliteit voor hen op nummer één.
Toch wil ik ook graag aan mijn toekomst werken en aan een leven waarbij ik niet meer afhankelijk ben van een uitkering. De Buurtvoorlichters bieden me die tussenstap die ik nu nodig heb. Het geeft me een doel, ik leer nieuwe mensen kennen en daar mee samenwerken, ik blijf letterlijk en figuurlijk in beweging en ik werk hiermee aan mijn Nederlandse taal. (Vutha komt uit Azië).
Mijn toekomstdromen liggen bij een baan in de zorg. Daar heb ik nog niet de benodigde opleidingen voor, maar ik zoek naar mogelijkheden die ik kan combineren met mijn gezin. Daar word ik hier ook bij geholpen, dat is heel fijn. En dat ik vanmorgen weer van betekenis kon zijn bij de mensen die ik aan de deuren spreek, dat geeft een goed gevoel. Mijn tijd komt, daar ga ik voor!
De lat wat lager
Lisa is net klaar met haar werk bij de Buurtvoorlichters en zit nog wat na te praten met haar maatje. Ze heeft een rustige en vriendelijke uitstraling en is wat timide als ze haar verhaal vertelt. Ik hou niet zo van ergens op afstappen. Ik voel me vaak onzeker, vertelt ze.
Via de jongerencoach van de gemeente Gouda was ze in contact gekomen met de Buurtvoorlichters. Het had wat gesprekjes gekost voor ze ook daadwerkelijk de stap zette. Ze nam contact op met de projectleider. Als Lisa vertelt denkt ze steeds goed na, formuleert zorgvuldig en kan heel goed vertellen hoe het voor haar wel of niet werkt.
Ik verschuilde me eerst wel een beetje achter mijn maatje, zegt ze. We gaan altijd in tweetallen langs de deuren. Zo kon ik rustig eerst de kunst afkijken en ging ik gaandeweg steeds meer meepraten tot ik zelf het gesprek aanging. Het roept nog steeds altijd wel een spanning bij mij op. Maar het feit dat je op je eigen tempo hier dingen mag uitproberen vind ik wel heel prettig.
Ik vind het fijn dat ik hier sociale contacten heb, in de groep, maar ook aan de deur. Ik blijf lekker in beweging en ik vind dat ik met nuttig werk bezig ben: het informeren van andere mensen over allerlei zaken die hen aangaan. Daar help ik ook anderen mee.
En ik leer van jou met de taal, roept een collega Buurtvoorlichter.
Lisa reageert verrast. Dat heb ik eigenlijk nooit zo gezien. Ik vind dat jij de taal heel goed spreekt. Je legt de lat hoog. Eigenlijk doen we dus hetzelfde, denkt ze hardop. Ik leg mijn lat ook hoog, terwijl het misschien ook wel goed genoeg is.
Lisa heeft in elk geval genoeg zelfvertrouwen opgebouwd om volgende week met een opleiding te starten. Een stap richting nieuwe perspectieven!