De lat wat lager

Lisa is net klaar met haar werk bij de Buurtvoorlichters en zit nog wat na te praten met haar maatje. Ze heeft een rustige en vriendelijke uitstraling en is wat timide als ze haar verhaal vertelt. Ik hou niet zo van ergens op afstappen. Ik voel me vaak onzeker, vertelt ze.

Via de jongerencoach van de gemeente Gouda was ze in contact gekomen met de Buurtvoorlichters. Het had wat gesprekjes gekost voor ze ook daadwerkelijk de stap zette. Ze nam contact op met de projectleider. Als Lisa vertelt denkt ze steeds goed na, formuleert zorgvuldig en kan heel goed vertellen hoe het voor haar wel of niet werkt.

Ik verschuilde me eerst wel een beetje achter mijn maatje, zegt ze. We gaan altijd in tweetallen langs de deuren. Zo kon ik rustig eerst de kunst afkijken en ging ik gaandeweg steeds meer meepraten tot ik zelf het gesprek aanging. Het roept nog steeds altijd wel een spanning bij mij op. Maar het feit dat je op je eigen tempo hier dingen mag uitproberen vind ik wel heel prettig.

Ik vind het fijn dat ik hier sociale contacten heb, in de groep, maar ook aan de deur. Ik blijf lekker in beweging en ik vind dat ik met nuttig werk bezig ben: het informeren van andere mensen over allerlei zaken die hen aangaan. Daar help ik ook anderen mee.

En ik leer van jou met de taal, roept een collega Buurtvoorlichter.

Lisa reageert verrast. Dat heb ik eigenlijk nooit zo gezien. Ik vind dat jij de taal heel goed spreekt. Je legt de lat hoog. Eigenlijk doen we dus hetzelfde, denkt ze hardop. Ik leg mijn lat ook hoog, terwijl het misschien ook wel goed genoeg is.

Lisa heeft in elk geval genoeg zelfvertrouwen opgebouwd om volgende week met een opleiding te starten. Een stap richting nieuwe perspectieven!